تا صبح

              پشت پنجره

                                          بیدار

                                                      بی رمق

 مثل   نگاهِ   مرده ی     بیمار،     بی رمق

 هی کوک می کنم تپش سینه را

                                                                            ولی

احساس می کنم شده  گیتار بی رمق

با هر سکوتِ زلزله ات می توان شکست -

 تا سقف، کهنه باشد و دیوار، بی رمق

تصویر خنده های دروغین تو شکفت

در انعکاس آینه ای تار ، بی رمق

در کوچه راه می روم و بغض می کنم

یک گوشه می نشینم و

                                                   هر بار بی رمق -

- تا خلسه می روم که تو را شاعری کنم

وقتی خمارم از پُکِ سیگار ،     .  .   .              

                                                                                                        27 مهر ماه 1391